Inmiddels zijn we weer bijna 2 maanden thuis. Back in bussiness. En druk bezig met veel en niks. 
Zoveel is er voor mij niet verandert. Ik werkte de laatste jaren al vooral vanuit huis, kwam al weinig buiten de deur en deed al weinig boodschappen. Stiekem dacht ik weleens: zo, nu weten jullie ook wat dat betekent......zonder dat je het zelf wilt niet veel kunnen....

En eerlijk is eerlijk: ik vind het een lastige periode. Zoek mijn afleiding in Netflix en mijn e-reader, schrijf nauwelijks, omdat ik al zoveel uren achter mijn scherm vertoef. En ik wil ook niet nadenken over hetgeen de wereld nu mee geconfronteerd wordt. Wil niet stil staan bij alle angsten en onzekerheden, waardoor we nu geleid worden. Wil ook niet bezig zijn met wat er in de toekomst gaat gebeuren. Daar wordt ik de hele dag al mee om de oren geslingerd. 

Waar ik me erg van bewust ben is wat kwaliteit van mijn leven is. Dat gaat primair over contact met de mensen die me lief zijn, contact met de mensen die waardevol voor me zijn. En ik ben me er erg van bewust dat voor onze ouders dat nog veel belangrijker is. En juist dat nemen we nu van ze af. Daar worstel ik mee. Want ik gun ze ook geen nare ziekte zoals Corona. Wat is wijsheid? Onze wijze mannen en vrouwen zijn daar ook volstrekt niet duidelijk over. 
Daarom is het voor mij wijsheid om regelmatig me voor te doen als struisvogel en mijn kop in het zand te steken. Even te ontsnappen uit het dagelijks leven en via Netflix of mijn e-reader me in een andere werkelijkheid te storten. 

En meer ga ik er niet over zeggen. O ja, nog wel. Als het maar even kan ga ik in oktober in de herkansing. Naar Tenerife. Weer iets om naar uit te kijken! 
Wat doe jij om niet je hele leven door narigheid te laten beheersen? 
Tot de volgende keer! 

Hoeveel bedrijven bemoeien zich met jouw gas- en energiegebruik? Met de keuze voor jouw gas- en energie-leveranciers? 

Sinds ik mijn bedrijf aljavandijk.nu heb ingeschreven bij de kamer van koophandel word ik, ondanks mijn verzoek van geen reclame en zo, platgebeld. Steeds weer bedrijven die geheel vrijblijvend en kosteloos mij een nieuwe overeenkomst op gebied van gas en elektra willen aansmeren.

Op het moment dat ik doorheb dat het er weer eentje is, roep ik gelijk dat ik geen interesse heb. Want dat heb ik ook echt niet. Ik heb er niet om gevraagd, ik wil gewoon mijn eigen zaken regelen. En werkelijk: ze willen het gesprek met me aangaan. Waarom niet? U weet niet eens waar het over gaat! U doet niet aan kostenbesparing. En ze drukken me in een hoek waarin ik mezelf en mijn keuzes moet verdedigen. Dus dat zeg ik nu ook maar erbij. Dat ik al tig keer gebeld ben door mensen zoals hij, en dat ik aan hen geen verantwoording verschuldigd ben. Reageren ze nog verontwaardigd ook. Alsof ik de betreffende meneer of mevrouw persoonlijk aanval.

Kijk, ik snap heus wel dat zij draaiboeken hebben. En dat ze aangenomen zijn om iets te verkopen. Om zich niet af te laten poeieren. Maar werkelijk, de toenemende onbeleefdheid irriteert me steeds meer! Ik wil graag vriendelijk blijven, maar dat werkt niet. Ja hoor, ik wens de mens aan de telefoon gewoon een fijne dag, zeg nog vriendelijk werk-ze. Maar tjonge, deze verkoopspelletjes vind ik echt een irritante stoorzender op mijn dag.

Tegenwoordig meldt mijn telefoon dat het waarschijnlijk spam is. Boeiend, da’s nieuw voor me. Maar ja, vanwege mijn werk kunnen allerlei mij onbekende nummers me bellen. En dan gaat het om klanten. En die wil ik ook graag vriendelijk te woord staan.

Hoe maak jij aan vasthoudende verkopers duidelijk dat je geen interesse hebt? Hoe voorkom je je eigen irritatie? En kan ik blind vertrouwen op de melding dat het om een spam-telefoonnummer gaat?

Ik hoor graag jouw tips!

Fijne dag, 

En dan kom je in aanraking met een boek, dat zo’n verpletterende indruk achterlaat!
​Dit is zo’n boek. Een boek dat ik vermoedelijk wil blijven lezen.

Iedereen weet dat leed niet met elkaar is te vergelijken. Ieder leed staat op zich, ieder mens leeft zijn of haar leed naar zijn of haar omstandigheden. En daarin is geen goed of fout. Geen erger of minder erg. En toch.

De tranen vanwege een ongeneeslijk ziek mens vinden we toch veel erger dan de tranen vanwege de maat van een bank, die toch niet is zoals afgesproken. Laten we eerlijk zijn. Dit boek heeft me niet alleen laten weten dat ik daar geen oordeel over mag hebben, het heeft me ook zo doen voelen.

Ik merk dat ik ook nu, nu ik van me af wil schrijven waarom het boek zo’n gigantische indruk op me maakt, geen woorden kan vinden die recht doen aan de impact van dit boek. En ook recht doet aan de impact van deze vrouw. Kijk maar op YouTube, zoek op haar naam.

Eigenlijk. Een vrouw die tegen alle mogelijkheden in Auswitch heeft overleefd, en op haar 90e haar debuteert als auteur van een boek, dat gegeven alleen al geeft zoveel hoop en kracht en inspiratie. Dit is niet het zoveelste oorlogsverhaal, maar gaat veel verder dan dat. Het gaat over de impact van de oorlog op het leven van een vrouw en de lessen die zij met ons wil delen. En laat me duidelijk zijn: de lessen zijn voor ons allemaal van onschatbare waarde.

Mijn keuze nu is om dit te delen met jou. En dat blijf ik spannend vinden. Maar dat geeft niet. Ik zou het leuk vinden te lezen wat je er van vindt. Ga je de Keuze ook lezen? Of ken je hem al? Wat betekent het voor jou?
 
Alja
April 2019

Loslaten. Hoe vaak moet je dat niet, in je leven. En hoe ingewikkeld is het voor velen van ons. 
Zo vaak kom ik tegen de posts op social media, dat kinderen het huis uit gaan. Sterkte, wordt er dan gezegd. Bij mij komt er dan juist een gevoel van trots. Gaaf dat jouw kind in staat is op eigen benen te gaan staan. Geweldig dat je hem hebt kunnen opvoeden tot een zelfstandig kind. Wat mooi dat jouw kind ook de ruimte krijgt van jouw om zelfstandig verder te groeien en zijn eigen leven verder vorm te geven. 
Als het over mezelf gaat: ja, ik ben trots op mijn meiden en de mate waarin zij als volwassen rouwen in het leven staan. Nee hoor, ik ben het lang niet altijd met ze eens. En ja, tuurlijk, ook ik maak me wel eens zorgen. Ken de gedachte: als dat maar goed gaat. Maar bovenal wil ik er voor hen zijn als hun keuzes anders uitpakken dan zij bedacht hadden. 

En dan kom ik, in een heel ander verband dit gedicht tegen. Van niet de minste, kun je wel stellen. Ken jij het al? Voor mij is het nieuw. En ik ben ernstig onder de indruk. Want dit is waar het om gaat! Dit is loslaten zoals ik het ook leef. 
Nu nog leren om ook mijn oordelen en beschermmechanismes naar mezelf toe los te laten. Want dat is nog wel een dingetje, soms. 

Om los te laten is liefde nodig.
Loslaten betekent niet dat ’t me niet meer uitmaakt,
Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan oplossen of doen.
Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer,
Het is het besef dat ik de ander ruimte geef.
Loslaten is niet het onmogelijk maken,
Maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
Loslaten is machteloosheid toegeven,
Hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.
Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven.
Het is jezelf zo goed mogelijk maken.
Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om.
Loslaten is niet oordelen, maar de ander toe te staan mens te zijn.
Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
Maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
Het is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet ontkennen, maar accepteren.
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten, maar elke dag nemen zoals die komt.
En er mezelf gelukkig mee prijzen.
Loslaten is niet anderen kritiseren of regulieren,
Maar te worden wat ik droom te zijn.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
Maar groeien en leven voor de toekomst.
Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.
 
Nelson Mandela

17 december 2018
​Alja

​Via Social Media kwam ik in aanraking met Happy Socks. Heerlijk vrolijke sokken. Maar ach, niks voor mij. Stiekem vond ik ze wel erg leuk. Totdat ik een boodschap ging kopen bij een supermarkt hier in de buurt. Die waren druk aan het opruimen, vanwege een aanstaande verbouwing. En hadden kennelijk nog wat sokken van Robijn gevonden. Ik kocht iets kleins, weet ik nog, maar geen idee meer wat. Laten we het houden op een pakje melk. En stond dus in de rij met dat pakje melk. Voor me werd aan een mevrouw een paar sokken aangeboden. Ze moesten op. Zwarte sokken met allemaal ballen erop in een heleboel kleuren. Geweldig. Kennelijk zag de kassière mij glimlachend kijken, en bood mij ook een paar aan. Als een kind zo blij.

Thuisgekomen heb ik gelijk mijn nieuwe zomaar gekregen sokken aangetrokken. Niemand thuis, dus ik kon rustig in mijn uppie genieten van mijn nieuwe vrolijkerds. Verder niets gezegd, toen mijn kids thuiskwamen. Op het moment dat mijn nieuwe aanwinst werd ontdekt waren de opmerkingen niet van de lucht. En wat ik wel had verwacht: dat was niet omdat ze mij benijdden. In de kern kwam het er op neer: Mam! Nee! Dat kan ECHT niet.

Nou ben ik inmiddels gewend aan de mening van mijn dochters en het gegeven dat ze die niet onder stoelen of banken steken. En dus ook nu glimlachte ik slechts. Ik heb door hen geleerd vooral mijn eigen keuzes te maken en vooral mijn eigen weg te volgen, zeker als het over kleding gaat. Mijn lief snapte me. En kon mijn genieten waarderen.

Ineens ging ik de advertenties van Happy Socks wat nieuwsgieriger volgen. En ontdekte ik – of liever: kwam ik er voor uit – dat ik er een heleboel echt supergaaf vind. Dus, toen vrij snel daarna een verlanglijstje moest worden gemaakt voor de december feesten, stonden daar de happy socks op. Mijn kids hadden uiteraard gelijk hun mening klaar: als ik jou heb getrokken, dan krijg je ze echt niet!
En ondanks dat inderdaad één van de meiden me had getrokken, en zij geen Happy Socks had gekocht, maar een gave pen, kreeg ik van een gulle gever toch maar liefst 3 paar Happy Socks. Geen echte, maar Look-a-Likes van de HEMA, maar joh, ze waren vrolijk en lief, dus dan maakt merk me echt niet uit.

Ik was in de zevende hemel, en mijn kinderen hielden niet op met opmerkingen maken. En ik dacht: weet je, waar maken ze zich zo druk om? Als ik ze aantrek, kun je ze waarschijnlijk niet eens zien, omdat mijn broek dan over mijn schoenen valt. Alleen ik WEET wel dat ik ze aan heb.

En dat is precies wat er gebeurde. Alleen thuis, met mijn warme spaanse sloffen kun je zien dat ik vrolijke sokken draag, die vaak echt niet kleuren bij de rest van mijn outfit. Maar als ik ’s morgens mijn kledingkeuze bepaal, en een paar vrolijke sokken aan kan trekken, dan gaat er al een glimlach op mijn gezicht. In de loop van de dag vang ik er soms een glimp van op, en dan verschijnt die glimlach weer. En als ik dan ’s avonds thuis ze weer volop in beeld krijg als ik mijn voeten op de bank doe, dan is die glimlach er weer. En ik kijk dan vaak mijn partner aan, en we delen een grijns met elkaar.
​
Eigenlijk ben ik wel blij met de reactie van mijn nageslacht. Dat realiseerde ik me onlangs, toen ik trots een stel nieuwe vrolijke sokken aan hen liet zien. Heel beschaafde, in mijn visie, en veel minder kleurrijk, maar echt gaaf. En deze keer de echte omdat ze in een andere supermarkt ineens in de aanbieding waren voor een voor mij betaalbaar bedrag. En ook deze haalden het niet in hun keuring. Van binnen moest ik lachen. Had ik een Lekker Puh gevoel. En op dat moment bedacht ik dus dat mijn genieten van de sokken alleen maar werd gevoed door hun reacties. Lekker opstandig, lekker mijn eigen weg, lekker doen waar ik zelf zin in heb.

Dus voor mij is het: Happy Socks, echt wel!
 

​LinkedIn, facebook, twitter, instagram…waarom zou ik?
Je gooit je hele hebben en houden over de bühne, iedereen kijkt mee in jouw leven en wat levert het je op? Er wordt alleen gesproken over de lunch, het weer, en andere vage dingen waar ik niet op zit te wachten. En dan loop je ook nog eens het risico dat je foto’s misbruikt worden!
Vaak hoor ik deze reacties als tijdens trainingen het gebruik van Social Media aan de orde komt. Voor mij is allang helder: Social Media levert daadwerkelijk werk op. Evengoed als netwerken in real live. Mijn laatste banen heb ik echt niet gevonden via vacature sites of zoals vroeger via een advertentie in de krant. Nee, ik ben getipt. Via social media. Meestal via LinkedIn, maar ook via Twitter en de laatste tijd kom ik ook op facebook meer en meer vacature tips tegen.

Voor mij heeft Social Media ook nog een andere waarde.
Tijden geleden, in de tijd dat ik vanwege kleine kinderen niet veel erop uit ging om andere mensen te ontmoeten, ben ik gestuit op een digitaal café. Op LinkedIn. Allemaal mensen van verschillende pluimage bezochten dat café, verzorgden de borrel en bitterballen, verjaardagen werden uitbundig gevierd en iedereen die zin had schoof aan. Virtueel. Man, wat had ik een plezier door virtuele whisky, terwijl er gewoon een kopje thee naast mijn computer stond. Ik heb daar veel mensen ontmoet, en met sommigen van hen had ik contact ook buiten die kroeg om. Omdat we elkaar iets te melden hadden, omdat we een gemeenschappelijke interesse hadden. Of gewoon, omdat er een klik was.
Inmiddels heb ik velen van hen ook irl ontmoet. Tijdens een speciaal daarvoor georganiseerde borrel of etentje. Of 1 op 1, zoals vrienden dat kunnen doen. En nu ook weer op uitnodiging, omdat er iets te vieren valt. Wat geeft me dat toch een warm gevoel! En niet alleen mij, maar ook al die anderen, zoals ik lees in hun reacties!

Hoezo zorgt social media voor vervreemding en desocialisatie?
Ik heb er waardevolle contacten aan overgehouden. Nieuwe vriendschappen mee opgebouwd. Meestal zijn onze ontmoetingen inderdaad digitaal. En soms dus ook niet, soms kunnen we elkaar de hand schudden of een knuffel geven. Hoe dan ook vormt deze groep mensen voor mij een verrijking. En vormt deze manier van contact maken - via de digitale snelweg - een toevoeging aan de traditionele manieren waarop vriendschappen kunnen ontstaan.
Wie weet ga ik jou zo ook ontmoeten!

Tot ziens dus!

​maart 2016

 ….en dat dan mijn hoofd wordt leeggeblazen, door de wind, en lichter wordt.…

….en dat ik dan niets meer hoor dan alleen de krijsende vogels en de ruisende grassen en de en geblaat van schaapjes in de verte en de klotsende golven.…

….en dat ik dan alleen het water zie met de bootjes en de dijk, waarop ik zit, met in de verte de schaapjes en de bloemen en wat vogels.…

….en dat ik dan alleen de bloemen ruik en de mest van de schapen die er verderop zijn en de zilte lucht vanaf het water…
​
….en dat ik dan alleen de wind langs mijn wangen voel strijken en de zon op mijn huid voel gloeien….

….en dat het dan stil wordt, heel stil, voor even, voor heel even.…
​
….en dat ik dan, daarna, als ik verder ga, en alle geluiden en beelden weer in mijn hoofd terug komen, dat ik dan blijf glimlachen en ontspannen en het leven weer aankan….

Dat! 

Hoe wil ik mij profileren? Daar begon ons gesprek mee. Ben ik nou loopbaancoach of ben ik ondersteuner? Ik was tot voor kort loopbaancoach. Maar dat zie ik mij nu niet doen. Maar wat dan wel? En hoe moet ik dan werk vinden?
Hoe moet ik me voorstellen? Waarom doe ik mee aan een online cursus authentiek communiceren? Wil ik me wel voorstellen? Wil ik wel delen? Wie ben ik nou eigenlijk?
De wedervraag is: waarom moet je je profileren? Wat is je doel? En: waar wordt je nu echt blij van? Wat kun je?

Hmmm. Dat weet ik wel. Voor dit moment maakt de vorm me niet uit. De inhoud evenmin. Maar ik wil wel graag weer regelmaat in mijn leven. En orde. Eentje die ik niet zelf hoef te organiseren, maar die erbij hoort als ik voor een bedrijf of organisatie ga werken. Want ja, die verrekte arbeidsethos speelt me parten. Zelf mijn geld weer verdienen. Niet meer van een uitkering afhankelijk zijn, ook al zit ik niet voor niets in de ziektewet. Er weer toe doen. Bovendien: mijn bed uitkomen lukt wel, als ik maar een doel heb. Heb ik dat niet, dan blijf ik gewoon liggen. En daar wordt een mens ook niet vrolijker van. Dat helpt niet mee aan mijn herstel.

Ik ben bang. Want ik heb mezelf altijd erg goed kunnen verkopen. Ben ook wel in staat om over mezelf te vertellen, ook over de minder leuke kanten van mijn leven. Ik kan dan mezelf heel kwetsbaar opstellen en durf best te vertellen. Maar tegelijk weet ik het altijd lekker te verkopen, mezelf relativerend. Ik weet goed hoe ik afbreuk aan mezelf en mijn situatie kan doen.
Of ik durf te vertrouwen? Dat kwam er vervolgens aan de orde. Want: als ik mezelf durf te zijn in wat er nu is, dan mag ik er op vertrouwen dat er ook iets naar me toe komt. En dat is lastig. Dat vertrouwen is de afgelopen jaren aardig ondermijnd. Door alle dingen die in mijn gezin zijn voorgevallen.

Ik moet ineens denken aan de berichten van een bekende, die geheel onverwacht haar jongste is verloren. Er is verdrietig en boosheid. Tegelijk verliest zij haar geloof en vertrouwen niet. Waarom kan zij wel wat ik niet kan? Hoe doet zij dat? Hoe lukt het bij zo’n intens groot verlies toch te vertrouwen? En tja, daarin ligt wel een deel van het antwoord besloten. Want zij deelt het gewoon. Meldt wat er is gebeurd en hoe zij dealt daarmee. Kort maar o zo krachtig. 

Waarom meedoen aan een cursus authentiek schrijven? Want als er iemand is die in staat is om vanuit het hart te schrijven, dan ben ik dat. Zoals ik altijd zei: mijn vingers staan dan rechtstreeks in contact met mijn hart, zonder tussenkomst van mijn ratio. Eehm. Dat zeg ik niet helemaal goed. Ik WAS daartoe in staat. En zo te schrijven hielp me te ordenen. En was dan ook nog eens voor derden erg prettig leesbaar. Vaak hoorde ik dat ik er iets mee moest doen.

De laatste jaren lukt me dat niet meer. Tenminste, niet als het gaat om echt mijzelf, mijn innerlijk, mijn authentieke IK. Immers: door zo te schrijven krijg ik te maken me alle emoties, waar ik tot nu geen ruimte aan kon geven. Pijn. Verdriet. Schuldgevoel. Rouw.
Mijn verlangen om wel weer te kunnen schrijven heeft me gedreven om deel te nemen. Primair voor mezelf. Maar wellicht ook wel om mezelf te helpen mezelf te laten zien. Te communiceren. In contact te treden. Verbinding te maken met anderen. En dat dan nu ook een gesprek met mijn coach begint bij profileren en eindigt bij schuldgevoel, rouw: au.

Waar ik al tijden vecht, vecht tegen pijn en verdriet, vecht om overeind te blijven, vecht om er te kunnen zijn en dus vecht tegen zwakte, daar blijkt dat als ik dat gevecht staak, dat ik rust ervaar. Stilte. Wel een beursheid, maar ach, dat is te doen!
Dus tijd om weer te schrijven. Over mij en wat mij beroert. Rechtstreeks vanuit mijn hart naar de letters, zonder tussenkomst van mijn ratio. En zo komt het weer prachtig samen! 

maart 2018

Met dank aan Gwyneth Leermakers, wiens gratis webinars en posts op social media ik enorm waardeer. Zij roept niet: zo verdien je je geld. Zij zegt: wees authentiek.

Recycling is hip. Voor sommigen de enige mogelijkheid om eens wat nieuws aan te schaffen, maar voor anderen ook een rage om iets voor weinig op de kop te tikken.

Ik zit in een kantoor van mijn opdrachtgever, een kringloopbedrijf. En heb uitzicht op de parkeerplaats, waar het druk is. Klanten van de winkel komen af en aan. Even verderop zie ik de inname. Ook daar rijden auto’s af en aan. Kennelijk wordt er flink opgeruimd, want er worden nogal wat spullen binnen gebracht.
Ik geniet ervan. Weet inmiddels hoe het proces van inname tot verkoop verloopt. En welke werkzaamheden erbij komen kijken, voordat de klant ermee naar zijn auto loopt. Werkzaamheden waar velen bij betrokken zijn. En waar tegelijk vanuit re-integratie oogpunt mensen een boel aan het leren zijn.

Waar ik nu van geniet is de vreugde van mensen die op de parkeerplaats lopen met hun aangeschafte producten. Deze mevrouw, zojuist, die met haar 4 kussen voor tuinstoelen loopt te stralen, blij met haar aankoop. En ze is niet de enige. Regelmatig zie ik stralende gezichten op de parkeerplaats. Keurende en herkeurende gezichten, kijkend naar hetgeen ze hebben gekocht. Blij en voldaan.
Waarom ik daarvan geniet? Hoe mooi is het dat spullen een 2e leven kunnen krijgen? Dat iets wat de één niet meer nodig heeft een ander zo blij kan maken. De glimlach op de gezichten: de één is blij er vanaf te zijn, de ander blij het gevonden te hebben voor een prikkie.

En zo heb ik mezelf ook blij gemaakt. Heb ik onlangs een oude rookstoel met foeilelijke, oubollige kussens gekocht bij de kringloop. En via Marktplaats een paar postzakken op de kop getikt. Zo blij met het resultaat! Kijk maar!

Dat kantoor waar ik zit, dat is een prima plek. Want al die bedrijvigheid stimuleert me, motiveert me en inspireert me!

Maart 2018

Ligt het aan mij? Ik weet het niet.

Half Nederland is coach is en de andere helft wordt gecoached. Zo zie ik dat. Ik wil er daar  eentje aan toevoegen. Want de helft van alle coaches werpt zich inmiddels op als ondernemerscoach.  Aan de lopende band zie ik berichten langskomen van coaches en trainers die andere coaches en trainers willen helpen met hun bedrijf. Startend of niet. In 5, 7, 9 of 11 stappen. Allerbeste tips. Online webinars, en kun je niet, geen probleem, laat je mailadres achter en je krijgt de opname alsnog. Helemaal voor niks. Gegarandeerd succesvol. Hoe trek jij de juiste klanten aan? Hoe regel je dat jij gegarandeerd bent van inkomen uit jouw vak? Hoe kom je aan betalende klanten?

Dus als ik nu als ondernemer (nog) niet succesvol ben, dan lijk ik toch wel een oelewapper. Aanbod genoeg immers om me te helpen. En het mooiste van alles: allemaal gratis. Tenminste, de eerste basiscursus. En misschien ook wel een stukje van de volgende module. Een aanbod dat ik als oprechte Hollander niet mag missen, want het vertegenwoordigd wel een marktwaarde die er niet om liegt!

Ehm, dan gaan er bij mij belletjes rinkelen. Want hoe betaald die lieve meneer of mevrouw die mij wil helpen dan zijn boterham? Die cursussen die ze aanbieden moeten toch ook geschreven en opgenomen? Daar zal dus wel weer een addertje onder zitten. Moet ik na afloop naar waarde betalen of een vervolgtraining aanschaffen.

En bovendien: wat is de meerwaarde van hetgeen me wordt aangeboden? Dat wat ik tot nu toe gratis heb gezien en gelezen stelde me meestal teleur. Maar dat kan aan mij liggen. Ik ben tenslotte niet echt een beginner en heb er vaker over nagedacht. Dus alle beginnersdingen weet ik wel, en de nieuwe dingen, juist, daar moet je dan voor betalen. Geld dat ik nu niet heb en dus niet kan betalen. Echt, dat soort mensen bestaan nog: ondernemers zonder geld.

Dat soort van marketing, met liefst dagelijkse berichten op LinkedIn of facebook, ik merk dat ze me gaan storen. Ik hou niet van dat soort marketing. Ook niet als iemand zijn product op een andere manier voor het voetlicht brengt. Een voorbeeld is iemand die dagelijks iets zegt over hoe gezond hij leeft en zijn eigen methodiek in de praktijk brengt. Voel ik me weer schuldig als ik ondertussen een ongezond snoepje naar binnen werk. Confronteert me dagelijks met mijn onuitgevoerde voornemens over voeding en bewegen, terwijl ik daar ook zo mijn redenen voor heb.
Zoveel mensen, zoveel smaken, helder.  Nogmaals: niet mijn kopje thee.

Ik ben erg benieuwd hoe jij dat ervaart. Wat is jouw benadering? Bied jij ook eerst een deel gratis om mensen lekker te maken? Heb jij weleens een compleet pakket aan ondersteuning ingekocht? Hoe bevalt dat? En vind je mij een ouderwetse zeurpiet die niet met de tijd meegaat? Moet ik eens kritisch mijn connecties op Social Media screenen? Zeg maar, eerlijk. Doe ik tenslotte ook!

Wie weet zet jij me wel op andere gedachten! Graag!

7-7-2016