Happy Socks. Echt niet!

​Via Social Media kwam ik in aanraking met Happy Socks. Heerlijk vrolijke sokken. Maar ach, niks voor mij. Stiekem vond ik ze wel erg leuk. Totdat ik een boodschap ging kopen bij een supermarkt hier in de buurt. Die waren druk aan het opruimen, vanwege een aanstaande verbouwing. En hadden kennelijk nog wat sokken van Robijn gevonden. Ik kocht iets kleins, weet ik nog, maar geen idee meer wat. Laten we het houden op een pakje melk. En stond dus in de rij met dat pakje melk. Voor me werd aan een mevrouw een paar sokken aangeboden. Ze moesten op. Zwarte sokken met allemaal ballen erop in een heleboel kleuren. Geweldig. Kennelijk zag de kassière mij glimlachend kijken, en bood mij ook een paar aan. Als een kind zo blij.

Thuisgekomen heb ik gelijk mijn nieuwe zomaar gekregen sokken aangetrokken. Niemand thuis, dus ik kon rustig in mijn uppie genieten van mijn nieuwe vrolijkerds. Verder niets gezegd, toen mijn kids thuiskwamen. Op het moment dat mijn nieuwe aanwinst werd ontdekt waren de opmerkingen niet van de lucht. En wat ik wel had verwacht: dat was niet omdat ze mij benijdden. In de kern kwam het er op neer: Mam! Nee! Dat kan ECHT niet.

Nou ben ik inmiddels gewend aan de mening van mijn dochters en het gegeven dat ze die niet onder stoelen of banken steken. En dus ook nu glimlachte ik slechts. Ik heb door hen geleerd vooral mijn eigen keuzes te maken en vooral mijn eigen weg te volgen, zeker als het over kleding gaat. Mijn lief snapte me. En kon mijn genieten waarderen.

Ineens ging ik de advertenties van Happy Socks wat nieuwsgieriger volgen. En ontdekte ik – of liever: kwam ik er voor uit – dat ik er een heleboel echt supergaaf vind. Dus, toen vrij snel daarna een verlanglijstje moest worden gemaakt voor de december feesten, stonden daar de happy socks op. Mijn kids hadden uiteraard gelijk hun mening klaar: als ik jou heb getrokken, dan krijg je ze echt niet!
En ondanks dat inderdaad één van de meiden me had getrokken, en zij geen Happy Socks had gekocht, maar een gave pen, kreeg ik van een gulle gever toch maar liefst 3 paar Happy Socks. Geen echte, maar Look-a-Likes van de HEMA, maar joh, ze waren vrolijk en lief, dus dan maakt merk me echt niet uit.

Ik was in de zevende hemel, en mijn kinderen hielden niet op met opmerkingen maken. En ik dacht: weet je, waar maken ze zich zo druk om? Als ik ze aantrek, kun je ze waarschijnlijk niet eens zien, omdat mijn broek dan over mijn schoenen valt. Alleen ik WEET wel dat ik ze aan heb.

En dat is precies wat er gebeurde. Alleen thuis, met mijn warme spaanse sloffen kun je zien dat ik vrolijke sokken draag, die vaak echt niet kleuren bij de rest van mijn outfit. Maar als ik ’s morgens mijn kledingkeuze bepaal, en een paar vrolijke sokken aan kan trekken, dan gaat er al een glimlach op mijn gezicht. In de loop van de dag vang ik er soms een glimp van op, en dan verschijnt die glimlach weer. En als ik dan ’s avonds thuis ze weer volop in beeld krijg als ik mijn voeten op de bank doe, dan is die glimlach er weer. En ik kijk dan vaak mijn partner aan, en we delen een grijns met elkaar.
​
Eigenlijk ben ik wel blij met de reactie van mijn nageslacht. Dat realiseerde ik me onlangs, toen ik trots een stel nieuwe vrolijke sokken aan hen liet zien. Heel beschaafde, in mijn visie, en veel minder kleurrijk, maar echt gaaf. En deze keer de echte omdat ze in een andere supermarkt ineens in de aanbieding waren voor een voor mij betaalbaar bedrag. En ook deze haalden het niet in hun keuring. Van binnen moest ik lachen. Had ik een Lekker Puh gevoel. En op dat moment bedacht ik dus dat mijn genieten van de sokken alleen maar werd gevoed door hun reacties. Lekker opstandig, lekker mijn eigen weg, lekker doen waar ik zelf zin in heb.

Dus voor mij is het: Happy Socks, echt wel!