Ik ben een gelukkeling

Hoe wil ik mij profileren? Daar begon ons gesprek mee. Ben ik nou loopbaancoach of ben ik ondersteuner? Ik was tot voor kort loopbaancoach. Maar dat zie ik mij nu niet doen. Maar wat dan wel? En hoe moet ik dan werk vinden?
Hoe moet ik me voorstellen? Waarom doe ik mee aan een online cursus authentiek communiceren? Wil ik me wel voorstellen? Wil ik wel delen? Wie ben ik nou eigenlijk?
De wedervraag is: waarom moet je je profileren? Wat is je doel? En: waar wordt je nu echt blij van? Wat kun je?

Hmmm. Dat weet ik wel. Voor dit moment maakt de vorm me niet uit. De inhoud evenmin. Maar ik wil wel graag weer regelmaat in mijn leven. En orde. Eentje die ik niet zelf hoef te organiseren, maar die erbij hoort als ik voor een bedrijf of organisatie ga werken. Want ja, die verrekte arbeidsethos speelt me parten. Zelf mijn geld weer verdienen. Niet meer van een uitkering afhankelijk zijn, ook al zit ik niet voor niets in de ziektewet. Er weer toe doen. Bovendien: mijn bed uitkomen lukt wel, als ik maar een doel heb. Heb ik dat niet, dan blijf ik gewoon liggen. En daar wordt een mens ook niet vrolijker van. Dat helpt niet mee aan mijn herstel.

Ik ben bang. Want ik heb mezelf altijd erg goed kunnen verkopen. Ben ook wel in staat om over mezelf te vertellen, ook over de minder leuke kanten van mijn leven. Ik kan dan mezelf heel kwetsbaar opstellen en durf best te vertellen. Maar tegelijk weet ik het altijd lekker te verkopen, mezelf relativerend. Ik weet goed hoe ik afbreuk aan mezelf en mijn situatie kan doen.
Of ik durf te vertrouwen? Dat kwam er vervolgens aan de orde. Want: als ik mezelf durf te zijn in wat er nu is, dan mag ik er op vertrouwen dat er ook iets naar me toe komt. En dat is lastig. Dat vertrouwen is de afgelopen jaren aardig ondermijnd. Door alle dingen die in mijn gezin zijn voorgevallen.

Ik moet ineens denken aan de berichten van een bekende, die geheel onverwacht haar jongste is verloren. Er is verdrietig en boosheid. Tegelijk verliest zij haar geloof en vertrouwen niet. Waarom kan zij wel wat ik niet kan? Hoe doet zij dat? Hoe lukt het bij zo’n intens groot verlies toch te vertrouwen? En tja, daarin ligt wel een deel van het antwoord besloten. Want zij deelt het gewoon. Meldt wat er is gebeurd en hoe zij dealt daarmee. Kort maar o zo krachtig. 

Waarom meedoen aan een cursus authentiek schrijven? Want als er iemand is die in staat is om vanuit het hart te schrijven, dan ben ik dat. Zoals ik altijd zei: mijn vingers staan dan rechtstreeks in contact met mijn hart, zonder tussenkomst van mijn ratio. Eehm. Dat zeg ik niet helemaal goed. Ik WAS daartoe in staat. En zo te schrijven hielp me te ordenen. En was dan ook nog eens voor derden erg prettig leesbaar. Vaak hoorde ik dat ik er iets mee moest doen.

De laatste jaren lukt me dat niet meer. Tenminste, niet als het gaat om echt mijzelf, mijn innerlijk, mijn authentieke IK. Immers: door zo te schrijven krijg ik te maken me alle emoties, waar ik tot nu geen ruimte aan kon geven. Pijn. Verdriet. Schuldgevoel. Rouw.
Mijn verlangen om wel weer te kunnen schrijven heeft me gedreven om deel te nemen. Primair voor mezelf. Maar wellicht ook wel om mezelf te helpen mezelf te laten zien. Te communiceren. In contact te treden. Verbinding te maken met anderen. En dat dan nu ook een gesprek met mijn coach begint bij profileren en eindigt bij schuldgevoel, rouw: au.

Waar ik al tijden vecht, vecht tegen pijn en verdriet, vecht om overeind te blijven, vecht om er te kunnen zijn en dus vecht tegen zwakte, daar blijkt dat als ik dat gevecht staak, dat ik rust ervaar. Stilte. Wel een beursheid, maar ach, dat is te doen!
Dus tijd om weer te schrijven. Over mij en wat mij beroert. Rechtstreeks vanuit mijn hart naar de letters, zonder tussenkomst van mijn ratio. En zo komt het weer prachtig samen! 

maart 2018

Met dank aan Gwyneth Leermakers, wiens gratis webinars en posts op social media ik enorm waardeer. Zij roept niet: zo verdien je je geld. Zij zegt: wees authentiek.